Een vleugje Monet
Ella Michiels
Food pairing, wine pairing, color pairing, people pairing. We leven in een wereld van pairings of koppelingen. De juiste drank bij eten, de ideale kleur in uw interieur, de perfecte muziek bij uw gerechten, de juiste partner (al dan niet blind gekozen): twee belevingen ‘pairen’ met elkaar om de totaalervaring te versterken. Noem het en er wordt een extra laag aan toegevoegd: smaak, blik, geurzin, … de match made in zintuig-heaven. Experten spenderen uren, weken, jaren aan het vinden van de ultieme combinatie op basis van hun voorkennis en ervaring.
Ikzelf durf mij ook al eens te wagen aan zo’n pairing, meer bepaald die tussen muziek en kunst. Die is niet nieuw, er zijn soms hele tentoonstellingen aan gewijd (de Parijse Louis Vuitton Foundation verbindt Max Richter met Mark Rothko dit najaar!) en er bestaan computerprogramma’s om de kleuren uit een schilderij te linken aan geluidsfrequenties zodat je kan ‘horen’ hoe een schilderij zou kunnen klinken.
Mijn koppeling tussen kunst en muziek is er dan weer helemaal niet vanuit expertise of uit voorbedachten rade. Ik luister gewoon graag naar muziek in mijn oortjes terwijl ik in een museum rondwandel. Daar heb ik geen voorbereidingstijd voor nodig: mijn gekoppel is vooral gebaseerd op gevoel en dus kies ik à la minute een lied of album dat mij gezelschap houdt tijdens het kijken.
Ik had al fijne ervaringen. Met Billie Eilish wandelde ik door de vierde verdieping van het KMSKA. Beethoven was een prima partner tijdens mijn bezoek aan Museum Voorlinden. Voor een dierententoonstelling zou het Carnaval des Animaux kunnen, bij wijze van experiment en mop.
Begin november ging ik naar het Musée Marmottan Monet in Parijs, naar de grondlegger van het impressionisme. Mijn zus was mee, dus de oortjes bleven in mijn tas zitten en ik keek zonder muziek. Het is een prachtig museum. Zijn waterlelies blijven een visueel cadeautje en ik ontdekte nieuw moois uit die Belle Epoque-periode.
Na het bezoek vroeg ik me toch af welke muziek ik had kunnen kiezen om naar Oscar-Claude Monet zijn werk te kijken. Hoe langer hoe meer heb ik plezier in de combinaties maken. ’s Avonds besprak ik met mijn zus welke muziek bij zijn Nymphéas had kunnen passen, of bij zijn La maison entre les roses. Iets met verfijning, kleur en eigenzinnigheid: Alt-J? Débussy? Jacques Brel? En nu denk ik: Fauré?
Op YouTube linkt iemand muziek van tijdgenoot Gabriel Fauré met beelden van Monet. De selectie lijkt willekeurig gemaakt, maar ze werkt. De eerste noten van Fauré’s pianokwintet doen mij instant zin krijgen om terug te keren naar het museum en naar Parijs. Volgende keer dus in mijn oren: Gabriel Fauré. In de uitvoering van I Giardini!
