In de vitrinekast: luisteren naar het bodemleven
Een goed middeltje tegen het superioriteitsgevoel waarmee we als menselijke soort nogal worden geplaagd, is het besef dat we deel uitmaken van een ecosysteem waarin we afhankelijk zijn van een hele hoop andere wezens. En dat begint met aandacht voor wie er nog allemaal om ons heen loopt, kruipt, zwemt en vliegt. De Bijlokesite herbergt habitats voor verschillende menselijke en niet-menselijke gemeenschappen, en huist zelfs enkele ecologische hotspots. In één van de tuinen kan je bijvoorbeeld het zeldzame plantje klimopbremraap aantreffen (dit roodbruine plantje groeit op de wortels van oude klimopplanten en haalt daar voedingsstoffen uit, zodat het niet zelf aan fotosynthese moet doen, handig!). De site wordt bezocht door gierzwaluwen, eenden (die bij de waterpartijen aan het STAM hun gading vinden), zangvogels en verschillende soorten vleermuizen. Op sommige minder begane plekken is er zelfs soortenrijk grasland aan te treffen. Maar veel van het leven zit goed verstopt en krijg je door visuele observatie niet zomaar te zien, zoals iedereen die zich in de bodem heeft verschranst. Zij zijn niet te zien, maar wel te horen, kijk maar eens goed naar het gedrag van een merel die op zoek gaat naar een hapje in het gras, en heel aandachtig luistert. Onze menselijke oren zijn daarvoor ontoereikend, maar met een hulpstuk en een beetje technologie kunnen we toch meeluisteren: daarvoor dient deze bodemmicro. Daarmee ga ik deze lente luisteren naar het onzichtbare leven rond De Bijloke ... en misschien zit er wel muziek in!
