'Domheid is het toppunt van romantiek. Of is het omgekeerd?'

Samen een interview geven doen ze bijna nooit, vertellen Boris Van Severen (33) en Frances Lefebure (34) halfweg ons gesprek begin december. “Dit is een primeur!”, aldus Lefebure. Een beetje “random over hun relatie praten”,  ze zien er doorgaans het nut niet van  in. Maar nu ze binnenkort als Romeo  en Julia samen op de planken staan,  willen ze wel hun licht laten schijnen over de liefde, die schone roos met haar scherpe doornen. 

Het is bijna te mooi om waar te zijn: een van de bekendste acteurskoppels in Vlaanderen acteert in ‘Romeo & Julia’.

Frances: (lacht) “Dat hebben ze  commercieel goed gezien.” 

Boris: “Dit stuk mogen spelen met mijn vrouw, mooier wordt het niet. Bovendien werken wij heel graag samen.  En is er een grotere klassieker dan  ‘Romeo & Julia’? Ik heb het wel al gespeeld in mijn opleiding, en ook eens met Het Paleis, maar ik heb nog nooit Romeo vertolkt.” 

Frances: “Het is al bijna drie jaar  geleden dat we samen acteerden,  voor de tv-reeks ‘Een goed jaar’.  We vinden dat nochtans heel tof,  er is superveel vertrouwen tussen ons.  Wij toetsen veel af bij elkaar, we kennen elkaars onzekerheden, elkaars trucjes. Ik hoop wel dat we niet hetzelfde einde kennen als Romeo en Julia.” (Boris lacht) 

Zijn jullie ook kritisch voor elkaar? 

Frances: “We hebben nog nooit  samen theater gedaan, dus dat wordt afwachten, want Boris is echt een  theaterbeest. Maar voor onze tv- fictie zijn wij niet streng voor elkaar.” 

Boris: “Strenger dan andere  mensen toch?” 

Frances: “Maar wij vinden elkaar  ook gewoon heel goed. (lacht) Als  Boris op de planken staat, zit ik de  hele tijd met mijn mond open.  Ik ben zijn grootste fan.” 

Frances: “Zelf heb ik soms veel  aan te merken op mijn eigen  performance, maar dan zegt Frances: nee, dat was keigoed.” 

‘Romeo en Julia’ is zowat hét symbool voor romantiek geworden, maar  klopt dat wel? In het origineel van  Shakespeare spat het bloed in het rond. 

Boris: “Het romantische zit hem natuurlijk in die twee mensen die niet met elkaar mogen omgaan, maar die stapelverliefd worden en er alles aan doen om toch bij elkaar te kunnen zijn. Het is hyperromantisch… het is zelfs dom gewoon.” (lacht) 

Frances: “Dus het summum van romantiek is domheid? Of is domheid het toppunt van romantiek? (denkt na) Interessante stelling.” 

Boris: “Het gebeurt nog altijd dat het mensen verboden wordt om met elkaar om te gaan. Maar dat versterkt alleen maar de interesse.” 

De verboden vrucht. 

Boris: “Precies. Kijk ook naar de  verfilming van Baz Luhrmann uit  1996 (met Leonardo DiCaprio en  Claire Danes, red.), dat is een totaal ander verhaal. Er zit zoveel in: liefde, maar ook wraak, jaloezie ... Het zijn  de zeven hoofdzonden in één stuk.” 

Shakespeare laat Romeo zeggen  “Ik ben gewond” als hij bedoelt dat  hij verliefd is. De schaduwzijde van  de liefde wordt óók benoemd. 

Boris: “Liefde is hartverscheurend soms.” 

Frances: “Die gevoelens liggen  dicht bij elkaar, de verliefdheid en  de Schmerz. Verliefd zijn, ik vind  dat eigenlijk hatelijk. Nu is het oké,  omdat het al wat gematigder is  geworden. Ik ben nog altijd verliefd, hé, maar in het begin is dat verschrikkelijk. Verliefdheid en liefdesverdriet liggen ook dicht bij elkaar,  op hetzelfde spectrum.” 

Je ligt een beetje “open”.

Frances: “Dat beeld van de wonde klopt wel. Het kruipt onder je vel, het is rauw, je bent heel kwetsbaar.” 

Ervaar jij dat ook, Boris?

Boris: “Ik ben daar anders in. Als ik verliefd ben, dan doet niets er nog toe. Alles kan bestaan, en ik wandel daartussen. Ik vind van niets iets, ik vind alleen de verliefdheid die mij helemaal opvreet. Maar ik vind het niet angstaanjagend, ik omarm het.” 

Sinds Shakespeare ‘Romeo & Julia’ schreef, is ons idee van de liefde erg veranderd. Nu zitten we in een tijd  van veel scheidingen, open relaties  en friends with benefits. Er lijkt  minder engagement te zijn.

Frances: “Het heeft niet zozeer  met engagement te maken,  maar met zelfontplooiing. Ik vind  daar niets romantisch aan, dat  mensen vroeger veertig jaar samen-bleven terwijl ze niet gelukkig waren.  Oudere generaties zeggen soms dat wij het te snel opgeven, maar ik denk dat dat maar voor 5 procent van de mensen geldt. Wij denken veel sneller: ik loop hier maar 80 jaar rond, ik ga proberen zelf gelukkig te zijn.” 

In een interview zei je ooit:  “Voor altijd, ik vind dat bullshit.”

Frances: “Het is bullshit om dat te belóven. Toen wij trouwden, zeiden we: we beloven dat we dat op dit moment willen en dat we er alles aan zullen doen om het te doen slagen. Maar je weet nooit zeker of het lukt.” 

Boris: “Je merkt wel dat de generatie  na ons meer de opties wil openhouden. ‘Het is niet echt mijn lief, we zijn gewoon aan het daten …’ Je bent toch samen of niet samen? Ze zijn bang voor dat engagement. Terwijl je gewoon moet springen, een keuze durven te maken. Ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die anders willen leven, maar ik ben gewoon zo niet. Ik ben graag committed.” 

Frances: “Dat is omdat jij een mono-focus hebt. (lacht) Ik heb daar geluk mee, jij kunt je niet op nog iemand anders focussen, dat gaat niet.” 

Er zit iets rebels in Julia. Het vrouw-beeld in die tijd was heel anders dan nu, maar ze neemt haar lot in eigen handen. Kunnen we haar een feministe noemen? 

Frances: “Wat ze deed, was zeker in die tijd erg moedig. Maar is haar keuze feministisch? Dat hangt ervan af wat je eronder verstaat. Wat ze doet, doet ze tegelijk ook helemaal voor iemand anders. Maar je zou het ook kunnen zien als iemand die heel dicht bij zichzelf staat en haar gevoel volledig toelaat.” 

De  mannen in het stuk  komen er niet al te goed uit.

Boris: “Romeo wordt om de zoveel  tijd verliefd. Al heeft hij het nu nog zwaarder te pakken. Ik zie Romeo  ook wel als een hopeloze romanticus.  Het zelf-beklag, hoe hij zeker is dat  Julia de vrouw van zijn leven is.  Mercutio en Benvolio denken: dude,  je hebt dat vorige keer ook gezegd.” 

Frances: “Jij bent ook wel een hopeloze romanticus, hé.” 

Boris: (lacht) “Oké ... Hopeloos?” 

Frances: “Je kunt je helemaal geven,  en je makkelijk laten gaan in dat gevoel van verliefdheid. Niet alleen in de liefde trouwens. Als iets je passie is, dan ga  je ervoor.” 

Hoe is het overigens om een relatie  te hebben onder het oog van half Vlaanderen?

Boris: “Is dat zo? Ik vind dat dat wel meevalt.” 

Frances: “Wij schrokken er in het begin wel van: dat dat overal wordt opgepikt als wij iets op Instagram zetten.  Dat komt dan terecht bij mensen die niet eens weten wie wij zijn, en dan krijg je reacties als (imiteert accent): ‘wa interesseert mij da?’. Maar mijn boodschap was toch niet aan u gericht?” 

Worden jullie vaak  aangesproken op straat?

Frances: “Niet zo vaak. Wel worden  we soms echt aangestaard, en dat is  vervelender dan iemand die een foto komt vragen. Mensen denken ook altijd dat ze heel subtiel zijn. Onlangs ben ik echt boos geworden toen we op restaurant zaten en een meisje mij stiekem  zat te filmen.” 

Wat doe je dan?

Frances: “Ik ben haar beginnen filmen! (lacht) Toen ze dat doorhad, reageerde ze heel gegeneerd. Ik heb dat gepikt van Cole Sprouse, een Amerikaanse acteur. Die heeft een apart account op Instagram van allemaal fans die foto’s van hem nemen. Zodra hij ze betrapt, haalt hij zijn camera boven en probeert hij eerst een foto van hén te nemen.” 

Deze voorstelling leunt op de muziek van Prokofjev. Hebben jullie als jonge dertigers veel voeling met klassieke muziek?

Frances: “Muziek is sowieso heftig voor mij. Ik ben gevoelig en klassieke muziek vind ik vaak intens. Als ik mij niet goed voel, bijvoorbeeld, heb ik liever stilte dan muziek. Dus ik ga niet zo snel  klassiek opzetten in de woonkamer.” 

Boris: “Ik wel, maar het mag niet van Frances. Klassieke muziek is een beetje het zwarte schaap in mijn collectie.  Het is sowieso niet iets wat je makkelijk oplegt, je moet er echt naar lúísteren. Voor mij katapulteert klassiek me  terug naar mijn jeugd. Mijn groot-moeder zette het altijd snoeihard op, mijn vader (meubelontwerper Maarten Van Severen, red.) deed dat ook…  Ik kan er instant gelukkig van worden, en tegelijk maakt klassiek me emotioneel. Het kan echt een snaar raken.  Met Bach heb ik dat hard, de ‘Goldberg-variaties’ vind ik prachtig.” 

Frances: “Misschien moet je het toch eens vaker opzetten thuis. Gewoon niet te luid.” 

De tekst, een adaptatie van Joris  Van den Brande, is best grappig.  De voedster van Julia heet Mama Miracoli, Romeo zegt dat hij een  pizza quattro stagioni zal maken  van zijn rivaal.

Boris: “Kinderen kunnen veel meer aan dan we soms denken, maar humor kan helpen om het geheel toegankelijker te maken. Al hoop ik dat we de tragiek ook niet vermijden. Kinderen mogen ook leren dat liefde niet altijd rozengeur  en maneschijn is.” 

Tekst: Bart T’Jampens, foto's: Björn Comhaire